Valparaiso en het mysterie van de verdwenen foto's

Eindelijk volgt dan nu het maandenlang voorgeschotelde plot: waarom hebben we geen foto’s van Santiago en Valparaiso? Om kort te zijn: we zijn beroofd van onze camera (en enkel en alleen van de camera) in een achterafstraatje in Valparaiso. Hoe we daar verzeild raakten vertelt het onderstaande verhaal.

Na een aangename busrit van Santiago naar Valparaiso en een korte wandeling kwamen we aan in het via tripadvisor gevonden hostel. Een prachtig grote kamer dit keer, in herenhuis stijl. Ik voelde me direct thuis en was benieuwd wat de stad allemaal te bieden had. Na een korte introductie van de eigenaar over de bezienswaardigheden van de stad wees hij ons tot slot op de beter niet te bezoeken delen van de stad. Met deze wijsheid op zak trokken we de stad in. Na een wandeling door de drukke stad, veel verkeer op de weg en mensen op de been, arriveerden we bij het centrale plein. Een prachtig plein als je alle verkeersstromen weg zou denken…

Het centrale plein kijkt uit op de haven, gelegen in de natuurlijke baai. Geen recreatiezone aan het water, maar een volledige benutting met industrie. Prachtige foto’s hebben we geschoten van alle bedrijvigheid vanaf een mooi uitzichtpunt over de stad. De stad is namelijk gebouwd op de omringende heuvels gelegen in een halve maan rond de baai. Karakteristiek zijn ook de gekleurde huizen, wat een Caribische sfeertje gaf aan de industriestad. Na voldaan van het uizicht genoten te hebben (we kwamen daar overigens weer in een 45-graden treintje, dit keer behoorlijk gammel, maar ook dat heeft zijn charme), liepen we weer langs het onveilige deel naar veilige haven.

Na weer even mensen gekeken te hebben op het centrale plein besloten we het toeristische deel van de stad te gaan verkennen. Mooie wandelingen met meerdere uitzichtpunten waren uitgezet in het door Unesco tot World Heritage benoemde stadscentrum, maar hoe daar te komen? De kaart die we meegekregen hadden was erg globaal zonder straatnamen. Na meerdere keren gewikt en gewogen te hebben namen we uiteindelijk de verkeerde weg. Daar kwamen we na een paar minuutjes al achter: dit was niet de weg die ons naar uitzichtpunten zou leiden. Ook voelden we ons er niet heel veilig: een verlaten straat met donkere plekken, hier moesten we niet veel langer doorlopen. Tijdens het werpen van een nieuwe blik op de kaart denken we dat de camera zichtbaar aan mijn pols heeft gebungeld. Normaal diep weggestopt in de zak en in de hand, op dat moment even zichtbaar en dat bleek al te lang. We draaiden ons om, om terug te gaan naar het plein, maar dat bereikten we niet met alles dat we op de heenweg hadden meegenomen. Na nog geen 50 meter gelopen draaide ik me om en zag een jongen midden op de straat met een fles wijn in de hand. Vreemd, maar niet heel verdacht. Dat veranderde snel nadat we glas hoorden rinkelen. Wat bleek, deze op het oog vriendelijk jongeman bleek geen flesje wijn voor zijn moeder gekocht te hebben, maar hij wilde het gebruiken om ons iets afhandig te maken. Na het kapotslaan van de fles ging het snel, althans in werkelijkheid denk ik. Voor mijn gevoel heb ik de beste jongen (een kop kleiner dan ik en waarschijnlijk niet ouder dan 16) 10 seconden aan staan staren. Een serie aan gedachten herhaalde zich in mijn hoofd: ‘gebeurt dit werkelijk’, ‘wat kan ik doen’, ‘hard wegrennen’ etc. maar de belangrijkste kwam telkens boven: ‘ga niet de held uithangen’. De jongen werd in die 10 seconden zichtbaar nerveuzer (de adrenaline deed zijn hand met daarin de gebroken flessenhals snel bewegen) en Fem ‘hysterischer’. Uiteindelijk heb ik in alle rust de camera aan hem gegeven waarna hij het op een lopen zette.

Aangeslagen door deze gebeurtenis vervolgden we onze weg naar het centrum alwaar we een beveiligingsbeambte van een winkel aanspraken. Direct hulpvaardig belde hij de politie die in 5 minuten arriveerde. Het geluk hadden we dat we het enige niet corrupte politiekorps in Zuid Amerika troffen (althans volgens de hosteleigenaar in Pucon). Deze dienders geven je een tweede bon als je ze probeert om te kopen, terwijl je na een kleine betaling in alle andere landen kunt doorrijden. Een ritje van een half uur in de politiewagen volgde door de buurt waar we beroofd waren. Helaas geen spoor van de rover, dan maar op het bureau de noodzakelijke papierwinkel afwerken. Allemaal in het Spaans, maar dat bleek een niet al te groot struikelblok ondanks ons ‘reizigers Spaans’. Netjes werden we afgezet bij het hostel, waar we de eigenaar inlichten over de indrukwekkende gebeurtenis, hij had weer een gebiedje aan te kruisen waar het niet al te veilig is…

In de nacht en dagen die volgden zijn er allerlei gedachten door mijn hoofd gegaan, met de logische startvraag: ‘wat als …’. Dat is uiteindelijk snel naar de achtergrond verdwenen, maar wat bleef was het onveilige gevoel op straat, overdag al niemand vertrouwen en met moeite ’s avonds de deur uit. Het materiële bleek dan ook makkelijk te vervangen, maar de geestelijke impact is tot het einde van de reis door Zuid Amerika bijgebleven.

De volgende dag zijn we toch maar de straat opgegaan, Femke voor het bezoeken van de toeristische hotspots en ik voor het zoeken naar een nieuwe camera: het meest onmisbare stukje technologie tijdens onze reis (alhoewel een vliegtuig ook niet zou misstaan boven aan het lijstje! Gelukkig hadden we behoorlijk snel internet waardoor de kieskeurig website van dienst kon zijn. Na deskundig advies ingewonnen te hebben bij John toch maar besloten te blijven bij het vertrouwde merk Canon.

Femke kwam terug van de stadswandeling waarna we het ‘lot’ nog even getart hebben door buiten de deur te gaan eten. Het eten was niet heel speciaal, maar het werd een speciale door het lang natafelen met de eigenaren van het eetcafé. Foto’s van Allende aan de wand, waaronder één vrolijk poserend met Fidel Castro, en fijne blues- en rockmuziek uit voorbije jaren gaven de avond het speciale gevoel. Erg jammer dat het voorval zo’n negatieve stempel heeft gedrukt op onze kennismaking met de stad, anders had het nu veel positiever op ons netvlies gestaan.