De Bangkok blues

Poeh, dat was wel even afschakelen voor ons toen we aankwamen in Bangkok. We hadden een jetlag, waren weer aangewezen op openbaar vervoer, we hadden nog geen enkel plan wat we gingen doen de komende zes weken en de gezondheid liet ook te wensen over.

Het kwam er op neer dat alles gesmeerd ging vanaf de pick-up van het motel in Auckland, de vlucht via Hong Kong naar Bangkok tot aan de taxi die ons voor het guesthouse in Bangkok afleverde. Daarna werd het anders..

Voor ons gevoel was het half drie ’s nachts (plaatselijke tijd 20.30 uur) toen we in Bangkok aankwamen terwijl  we om 6.00 uur in Auckland waren opgestaan. Ik kon nog net mijn open ogen houden in de taxi maar ik dacht: “als we in het guesthouse aankomen val ik om.” Helaas kon dat nog niet want de vorige gasten hadden tot 21.00 uur ’s avonds (!) de kamer tot hun beschikking waarna de kamer vervolgens nog schoongemaakt moest worden. We zouden tot 21.15 uur moeten wachten. Dat geduld kon ik nog net opbrengen alleen mijn ogen niet meer. Toen het dus 21.30 uur was en we nog geen seintje hadden gekregen ben ik eens gaan vragen hoe het er mee stond. Het zou nog 5 minuten duren volgens de receptioniste. Mijn humeur werd er niet beter op. Nu heb ik, volgens mij, niet snel een slecht humeur maar als ik écht moe ben dan kun je beter uit mijn buurt blijven. Gelukkig lukte het me om vriendelijk tegen het personeel te blijven want boos worden in Thailand, dat kennen ze niet. Dát had ik gelukkig al ergens gelezen. Uiteindelijk konden we de verzorgde kamer binnen en vielen als een blok in slaap tot de volgende middag half twaalf, 14 uur later.

Jeroen had ’s ochtends last van hoofdpijn die ook de hele volgende dag nog aanhield. Ik merkte zelf dat ik best moe was en nog weinig zin had om me in de drukte van Bangkok te begeven. Ik had wel veel zin in komende weken want het leken me interessante landen. We wilden namelijk ook Laos en Cambodja gaan bezoeken. Vandaag hebben we samen gekeken wat ons globale plan voor de komende tijd zou worden. Handig die papieren uit reisgidsen die ik nog uit Nederland had meegenomen. De Lonely Planet moest nog aangeschaft worden.

Wat direct opviel toen ik voor het eerst het guesthouse uitliep, was de hitte en de drukte op straat. Ik voelde me echter op mijn gemak en werd niet ‘lastig gevallen’ door opdringerige verkopers. Ik verwachtte een boekhandel maar de Lonely Planets werden gewoon op straat verkocht in een rekje. Of de beste man ook een nieuwere versie dan 2008 had? Ja hoor, geen probleem..even in de kast achter hem zoeken en daar kwam ‘maart 2010’ tevoorschijn. Voor 650 Bath (iets meer dan 15 euro i.p.v. 37,50 op het vliegveld) verkocht hij deze aan mij.

Volgens mij zou het een hele klus worden om ons plan te maken. Hoe verder ik las hoe minder zin ik eigenlijk had om dat allemaal ‘af te gaan werken’. Het klonk allemaal schitterend en alles leek  mogelijk: van Thailand tot Cambodja. En oh ja, dan kunnen we Vietnam er ook nog wel bij pakken misschien. Maar dat vluchtige en die race tegen de klok stonden me tegen. Hier volgen wat gedachten die door mijn hoofd gingen: “Misschien moeten we toch eerst beginnen met een weekje strand.. maar dan wordt het weer lastig met het visum van 30 dagen. Zullen we Vietnam sowieso maar overslaan dan. Anders wordt het wel erg veel.” Dat gaf al iets meer rust. “Of zullen we toch voor alleen vrijwilligerswerk en een week strand gaan?” En zo waren wij de eerste dagen aan het plannen en overwegen geslagen.

Een dag nadat Jeroen geveld is door hoofdpijn moet ook ik er aan geloven en heb ik een paar uur in bed gelegen. We waren het er allebei over eens dat we weinig energie meer hadden om aan deze rondreis door Azië te beginnen. Voor de dag erna hadden we een fietstocht door Bangkok gepland. Ik hoopte dat die ons opnieuw positief zou stemmen en kon oppeppen.

En dat heeft het gedaan! Samen met nog zes andere Nederlanders (uit de buurt van Nijmegen!) beginnen we aan ons avontuur door Bangkok. We begeven ons direct in het drukke Chinatown. Het moet een gek gezicht zijn; een hele rits blanke mensen op de fiets. We hebben dan ook veel bekijks en we blijven maar glimlachen en zwaaien naar kinderen en mensen. Dit voelt weer heerlijk; bewegen en energie krijgen van de mensen om mij heen. Onze weg gaat niet zonder de nodige hindernissen; smalle straatjes, over bruggetjes, langs honden en allerlei bedrijvigheid (metaalbewerkers en eetstalletjes). Wat een indrukken en wat gaaf dat we door buurten rijden waar je normaal gesproken niet zou komen en trouwens ook de weg zo kwijt zou raken. We fietsen door plaatselijke markthallen, langs rijstvelden, tempels en begraafplaatsen. Ik geniet. Op het einde van de middag krijgen we een heerlijke lunch voorgeschoteld door vriendelijke Thaise mensen. Helaas willen de Nederlanders veel van onze reis weten terwijl we dat al zo vaak hebben verteld. Ik zou nu graag meer van onze gidsen willen weten en ik doe een paar pogingen. Ze praten redelijk goed Engels maar het blijft lastig en mijn pogingen om alles in het Engels te doen, ook tegen de Nederlanders, lopen op niets uit. Nadat we genoten hebben van de lunch zit het er weer bijna op.

Dit hadden we beiden even nodig; nieuwe energie!