Noorder Eiland - Deel 1

Auckland / Whangarei

De eerste voetstappen op Nieuw Zeelandse bodem waren op zijn zachtst gezegd wankel. Het vliegtuig had vertraging opgelopen bij de start in Sydney (we waren letterlijk in een file terecht gekomen), wat een sneeuwbaleffect had op de volgende evenementen. Het afgesproken tijdstip waarop een shuttle ons naar de ‘camper’verhuur zou brengen kwam overeen met het moment dat de wielen van het vliegtuig (gelukkig) weer de grond raakten. Verwachtte iemand ons na 5 maanden, presteerden we het om juist dat moment te laat te arriveren! Geen nood, met een klein uur vertraging wisten we ‘gewoon’ eenzelfde shuttle te pakken.

Het liep tegen vieren toen we arriveerden bij Spaceships. Newt, onze trouwe metgezel voor de komende 6 weken, stond al popelend op ons te wachten. Helaas met een paar mankementen, maar die gaf hij stilstaand nog niet prijs. Voordat we de eerste meters van onze 6500 kilometer omvattende roadtrip hadden afgelegd, moest een andere hobbel genomen worden: de betaling… De limieten op onze creditkaarten lieten het niet toe het bedrag dat we verschuldigd waren over te maken naar de verhuurorganisatie.  De dame, tot dan toe uiterst klantvriendelijk in tegenstelling tot haar collega die ietwat kortaf was, vertelde ons resoluut, indien we het gehele bedrag ter plekke niet wisten te betalen, dat we onze ‘van’ niet meekregen. Gelukkig hadden we de harten vrouw achter de hand (harten was troef!), genaamd tante Ans, die ons uit de brand hielp. De omslag van gemoedstoestand van de dame in kwestie had waarschijnlijk ook te maken met het tijdstip van de dag: de collega’s waren al overuren aan het maken… Nog voordat wij de auto hadden kunnen starten was het kantoor gesloten en de medewerkers gevlogen. Op zich prima, kon ik rustig wennen aan de automaat met stuur ’handling’, het aanstaande feit dat we ons moesten gaan mengen in het linksrijdende verkeer en laat staan die unieke voorrangsregel op kruispunten. Na er 6 weken rondgereden en vooral geanticipeerd te hebben op medeweggebruikers snap ik de regel nog steeds niet, laat staan dat ik deze uit kan leggen!

Eindelijk op weg dus, maar ‘op tijd thuis voor het eten’ bij ome Lou en tante Ans, dat moest wel lukken dachten we, daarbij niet rekenend op de volgende gebeurtenis. Een lege accu, na 10 minuten muziek geluisterd te hebben op de parkeerplaats van een supermarktketen, bleek de laatste hindernis. Na een paar keer proberen startte de motor niet eens meer (starten en lopen zijn 2 verschillende zaken heb ik ooit geleerd op een parkeerplaats bij de Jumbo in Zwolle en ja, voor de kritiekasters onder ons, dat was met de Alfa J).

Daar op die parkeerplaats in Auckland maakten we kennis met de behulpzaamheid van de Nieuw Zeelander. Na een paar keer rondvragen naar medeburgers met accuklemmen kwam een Kiwi aanlopen met een nog niet gebruikt setje. Tegelijkertijd stopten twee automonteurs met de vraag of we hulp konden gebruiken. Dat konden we zeker! Zonder deze twee hadden we waarschijnlijk nog steeds op die parkeerplaats gestaan! Na een paar verwoede pogingen met de set van de ‘gewone man’ gaf de motor nog steeds geen teken van leven. Gelukkig lag het aan het setje: de klemmen konden geen contact maken met de accu’s (1 voor de startmotor en 1 voor het koelkastje, dvd-speler en verlichting). Na een nieuwe poging met een gebruikte set liep de motor eindelijk weer. Dankbaar voor de behulpzaamheid konden we onze weg vervolgen. Het oponthoud (inclusief de moeizame in ontvangst name van de camper) had zo lang geduurd dat we de spits in Auckland misten. Fijn, want de gewenning aan de naar links trekkende Newt kostte enige tijd.

Het was al donker op het moment dat we de oprijlaan van Lou en Ans gevonden hadden. De trip had ons iets meer dan 2 uur gekost en was goed verlopen, het kostte weinig moeite te wennen aan het links rijden. De ontvangst was allerhartelijkst op de laatste dag van het 27^ste levensjaar van Fem. Warme, zeer gastvrije mensen waar we ons vanaf het moment dat we de drempel over stapten helemaal thuis voelden. Een schitterend huis (veel gebruik van natuurlijke materialen) en bijna helemaal zelf gebouwd; erg indrukwekkend.  Knap dat je een huis zelf kunt opbouwen, maar indrukwekkend dat je het binnenshuis ook zo’n warme uitstraling kunt meegeven! Na een heerlijk maal en een gezellige avond vielen we voldaan maar ook erg vermoeid in slaap. De volgende ochtend was dan ook al aardig gevorderd voor we onze ogen openden.

Femke was jarig en dat moest natuurlijk gevierd worden! Aan de andere kant van de wereld maar toch dichtbij door Skype. We moesten echter wel snel zijn, want door het tijdsverschil was het al behoorlijk laat in Nederland. Gelukkig waren onze ouders nog op en hebben we nog even fijn kunnen bijpraten. De dag zou speciaal worden, want er stond een avondje barbecueën gepland. De hele familie Schoenmaekers (althans de in Nieuw Zeeland wonende) was uitgenodigd en daarvoor moest nog inkopen gedaan worden. Hoe kan het ook anders, Limburgers vieren dit met vlaai of een zeer goede vervanger daarvan. Madam had een heerlijke taart uitgekozen en had ook nog drop weten te scoren bij een ‘Dutch shop’. Een erg geslaagde en zeer gezellige avond volgde die aan het eind van onze trip door Nieuw Zeeland nog even fijn werd herhaald. De dag naar de verjaardag was heerlijk ontspannen. Weer eens fijn een groot huis om in te dwalen, de plannen voor de rondreis een beetje te verfijnen en eens rustig terug te kijken op de maanden die voorbijgevlogen waren.

De volgende dag stond een dagtrip door het noorden van het Noorder Eiland op het programma. Een lange, maar erg mooie tour hadden Lou en Ans uitgezet. Naar onder andere de bossen met enorme Kauri bomen, de Bay of Islands, de wc’s van Hundertwasser en niet te vergeten de plaatsen waar ze vroeger gewoond hadden. Deze trip gaf ons een mooie inkijk in wat ons de komende maand te wachten stond. Een enorme variëteit aan landschappen, geen weg die recht is (zowel horizontaal als vertikaal), amper verkeer op de weg en het verkeer dat er was had niet echt respect voor de eenzame fietser. Niemand valt daarover iets te verwijten overigens. Fietsers zijn gedwongen op de weg te rijden omdat parallelwegen ontbreken en buiten de bebouwde kom mag je  (bijna) overal 100 km/u en dan komen die tragere fietsers erg rap dichterbij. Tel daarbij op dat je door het golvende landschap niet ver voor je uit kunt kijken en voila: danger!

We hadden het moeilijk om de dagen in luxe op te moeten geven voor een camper waar je amper je kont in kunt keren. Met mixed feelings namen we dan ook afscheid van Lou en Ans, want het avontuur riep natuurlijk ook! Onderweg hebben we besloten nog even een bezoekje te brengen aan Spaceships: het accuprobleem zat ons niet lekker en die wielen moesten echt uitgebalanceerd worden. Beiden werden geregeld, maar helaas kon een excuus voor het ongemak er niet af. We waren overigens niet de enige met panne en dat gaf ons weinig vertrouwen voor de komende weken. Gelukkig is ons verder onheil bespaard gebleven, op een roestige pan na!

Miranda / Tairua

De reparaties hadden meer tijd gevergd dan gehoopt (degene die de wielen uit moest balanceren vond het nodig zijn uitgestelde lunchbreak om 15:00 uur in te halen…), waardoor we onze gewenste bestemming van die dag niet meer konden bereiken. Onze eerste stop werd ‘Miranda’, bekend van de hotsprings en de (zeldzame) watervogels. De spot voor Femke! Die overnachting werd onze vuurdoop wat betreft slapen in de campervan. Het begon al te schemeren toen we arriveerden en juist op het moment dat we de ‘van’ wilden ombouwen van rijstand naar slaapstand begon het ook nog eens te regenen! Ietwat onwennig, maar het is het ons uiteindelijk gelukt! De lange dag eindigde ontspannen in een hotpool en het slaapcomfort viel uiteindelijk 100% mee!

De volgende dag (moeders verjaardag!) stond de trip naar het Coromandel-peninsula op het programma. Voordat we echter naar dit schiereiland reden gingen we even langs bij een informatiecentrum nabij de spotplaats voor de zeevogels. Daar troffen we uitgebreide informatie over (de ontstaansgeschiedenis van) het gebied en de daarin levende dieren. Ongelofelijk dat de ‘Godwitts’ (vogels) de trip van Alaska naar Nieuw Zeeland binnen enkele dagen afleggen! Aan de kustlijn werden we vriendelijk te woord gestaan door een jongedame die ons van extra informatie en een telescoop voorzag. Wat een rust straalde die plek uit, het deed ons de sores om de camper vergeten en gaf ons de energie om weer te genieten van onze trip.

Heerlijk hebben we dan ook getoerd naar Tairua en voordat we onze overnachtingplaats bereikt hadden besloten we de geneugten van onze camper te testen. Op een prachtige plaats aan de oever van een baai hebben we onze stoeltjes uitgeklapt en heerlijk geluncht! Bij een hostel vonden we een plaatsje om te overnachten. Niet dat er geen camping voorhanden was, maar de felicitaties moesten natuurlijk overgebracht worden via Skype en we achtten de kans op goed internet bij een hostel groter dan op een camping. Nu bleek dat uiteindelijk weinig verschil te maken: overal zijn hotspots en internet is dus overal beschikbaar, als je er maar voor wil betalen… In Zuid-Amerika en ook hier in Thailand zit de prijs van internet inbegrepen bij de overnachting, maar in Nieuw Zeeland is het nog steeds de gebruiker betaalt (veel te veel…).

Om wat tijd te winnen besloten we diezelfde dag nog naar de trekpleister van het gebied te gaan: hot-sand-beach! Onder een klein gedeelte van dit strand borrelt heet water naar het aardoppervlak: een ideale plek om je billen eens lekker te verbranden! We waren niet de enige met die gedachte: het was er dan ook bommetje vol. Ook leek het of er een Duitse invasie had plaats gevonden, zoveel gaten waren er gegraven! Na nog een keer goed gekeken te hebben bleek het echter om dammetjes te gaan. Deze moesten het warme water (heet grondwater vermengt met kouder zeewater) op de plek houden. Vandaar ook dat je niet meer dan je billen kon verbranden, het water dat in de poeltjes stond was maximaal 20 centimeter diep! Femke heeft nog even genoten van deze gratis welnesskuur, maar enkel door in de branding (what’s in a name!) te gaan zitten: die voerde genoeg warm en soms heet water aan. Na nog even genoten te hebben van het tafereel namen we dezelfde kronkelige cliffweg terug naar het hostel. Daar hebben we moeder en de buren nog even begroet en kwam ook aan deze enerverende dag een einde.

Rotorua / Taupo

Een reisdag voor de boeg, van Tairua naar Rotorua, de thermische ‘hotspot’ van Nieuw Zeeland. We kiezen voor de scenic route en daarbij voor een dubbele reistijd. Helemaal niet erg, in Nieuw Zeeland blijkt echt op te gaan dat de reis net zo mooi is als de bestemming. De weg leidt ons door heuvelachtige gebied naar de kust. Prachtig glooiende grasvelden en heuvels trekken aan ons voorbij. Nooit eerder heb ik dergelijke kaalgeschoren heuvels gezien, de ontbossing heeft een blijvend effect op het landschap achtergelaten en af en toe is dat niet eens negatief. Bij de oceaan aangekomen hebben we weer genoten van de lunch, ondertussen mensen kijkend die al surfend, bodyboardend en rugbyend een invulling gaven aan hun vrije zondag. Wat een leven (voor zowel de kijker als de bekekene)!

Voordat we naar Nieuw Zeeland afreisden heeft het meer dan eens door onze hoofden gespeeld om een paar jaar van ons leven in het land te slijten. Na er rondgereisd te hebben zijn we daar op terug gekomen. Het is een prachtig land waar vele landschappen van de wereld verenigd zijn en het leven misschien meer ontspannen is. Ook al zouden we familie en vrienden kunnen verschepen, dan nog zijn we denk ik teveel gehecht aan de kleine schaal van Nederland. De afstand Friesland – Limburg lijkt in Nederland enorm, we hebben dat onder andere in Nieuw Zeeland leren relativeren!

Na een lange dag touren kwamen we aan in Rotorua. Daar hadden we nog even moeite met het vinden van een camping (degene die we op het oog hadden bleek nog niet geopend). In de nabijheid van deze natuurcamping vonden we een camping met iets meer luxe, waardoor we in plaats van op een composteertoilet in een ‘hottub’ belandden!

Hot bleek het ook in de omgeving de volgende dag. Een kort ritje naar de volgende natuurcamping bracht ons langs de mud pool. Kokende modder vergezeld van zwaveldampen. Een leuk schouwspel met leuke geluiden, maar door de geur is een lang verblijf niet aan te raden. Eén kilometer verder stroomt de Kerosene Creek. Een natuurlijk stroompje dat leuk oogde door de kleine watervalletjes, maar erg bijzonder werd nadat we in aanraking kwamen met het water. Het bleek een temperatuur te hebben van om en nabij de 40 graden! Leuk dat hot sand beach, maar hier kon je zelfs je schouders ‘verbranden’! Zover hebben we het echter niet gewaagd, maar wat moet het heerlijk zijn om hier op een koude dag te komen en je te warmen door deze warmwaterbron! Ontspannen arriveerden we al vroeg op de natuurcamping, een DOC-site aan een meer. Hier maakten we kennis met het eerder vermelde composteertoilet: back to basic! De combinatie met een bijna uitgestorven terrein, koken op een pitje en de rust onder de sterrenhemel maakten het verblijf subliem!

Weer een reisdag van 200+ kilometer, maar die blijk je prima te kunnen combineren met mooie uitstapjes langs de route, als je maar vroeg opstaat! Het eerste uitstapje, dicht bij de mud pool, was het Geothermal Wonderland. Bekend van de Lady Knox geiser en champagne pool. Ondanks dat het nog geen hoogseizoen was stond de parkeerplaats al vol. Iedereen was op tijd om de geiser te zien spuiten… Elke dag wordt deze geiser namelijk opgewekt met zeep. Dit was voor ons te gemaakt en terwijl alle bezoekers zich naar de geiser spoedden lieten wij de caissière vertwijfeld achter. Blijkbaar zijn er niet veel die de geiser links laten liggen. Door niet het normale pad te volgen waren we zo goed als alleen in het park. Een prachtige wandeling volgde langs kraters met allerlei kleuren door afzetting van verschillende mineralen. We waren weer aangenaam verrast door wat moeder natuur ons allemaal te bieden heeft. Vlak voordat busladingen toeristen van een cruiseschip werden losgelaten in het park verlieten wij het, op weg naar Taupo. Hier bezochten we enkele (al dan niet natuurlijke) watervallen en zagen we iemand bungy jumpen.

Niets voor ons, al werd Femke niet veel later verleid door een aanbod om te gaan skydiven. We waren namelijk even langs gegaan bij een ‘spacestation’ om de ferry te regelen naar het Zuider Eiland. Dat had nog wat voeten in de aarde, maar de commerciële rakkers hadden niet voor niets een samenwerkingsverband met Spaceships. We hadden onze vraag net gesteld, deze werd vakkundig naar een collega doorgeschoven en voordat deze ook maar iets regelde was de vraag al gesteld: “Over een uurtje hebben we nog 2 plaatsen om te springen vanaf 15.000 voet, lijkt jullie dat niet wat?” Voor mij geen moeilijke vraag, een simpel “Nee, dank u” volgde, maar Femke heeft serieus staan twijfelen. Gelukkig kwam ze snel bij positieven en vond ook zij het iets teveel van het goede om binnen het uur al op te stijgen. Naar zo’n sprong moet je toch toeleven denk ik om er echt van te kunnen genieten. Met een welgemeende dank voor de geboden service vertrokken we niet veel later naar Napier, de stad van de Art Deco-architectuur.

Napier / Wellington

Het laatste plekje op een motorcamp bemachtigden we na een lange reisdag. Gelukkig, want we hadden Napier al achter ons gelaten en geen geschikte plek gezien dichter bij de stad. De volgende dag stond een stadswandeling door het openluchtmuseum voor Art Deco op het programma: Napier. Art Deco is een stijlbeweging uit de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw, voor details zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Art_deco en http://www.artdeconapier.com. 

In 1931 is Napier getroffen door een aardbeving dat, met de daarop volgende vlammen, het centrum van het stadje in puin en as legde. Velen overleefden deze aardbeving niet, maar nog meer mensen raakten dakloos. Snelle herbouw werd dus verlangd, wat tot de samenwerking leidde van de 4 architectenbureaus die Napier op dat moment rijk was. Art Deco vierde in het begin van de jaren 30 haar hoogtijdagen, daarbij was het een goedkope bouwstijl en had het niet de ornamenten die zo velen verwond hadden tijdens de aardbeving. 

De rest is geschiedenis waar we een dag lang van hebben genoten. Alvorens een mooie documentaire te zien over de geschiedenis van Napier en Art Deco in het bijzonder werd ik met stomheid geslagen door een opmerking van een medewerkster. Nadat zij begrepen had dat we uit Nederland kwamen en zich er van overtuigd had dat we het Anne Frankhuis bezocht hadden vroeg ze ons of wij geloofden dat Anne daar al die tijd had geleefd. Nog nooit ben ik zo stomverbaasd geweest en het duurde dan ook enkele minuten voordat ik me kon concentreren op de film. 

Weer een beetje wijzer verlieten we de filmzaal, kochten we een stadrondleiding en verlieten we het pand. De wandeling kreeg een treffend begin: 2 oldtimers met trotse eigenaren waren voor komen rijden terwijl wij binnen de documentaire keken. Even waanden we ons in de jaren 30, met de film nog vers in het geheugen. Eén keer per jaar  wordt de herinnering aan deze jaren levend gehouden, zie het voor degenen die het kennen als een ‘Daggie Old Heino’!

De avond en de dagen die hierop volgden stonden in het teken van de overtocht naar het Zuider Eiland. Meer dan 300 kilometer en 2 nachten verder zaten we op de boot naar Picton.