(G)een bericht = Goed bericht!

"Pfoeh, de tijd is omgevlogen in El Calafate! Bijna een week na aankomst vertrekken we over 1,5 uur voor alweer een trip van (meer dan) een etmaal: 40 uur!. Ditmaal naar San Martin de los Andes een stadje 'dichtbij' Bariloche, althans zo voelt dat voor ons! Wat we daar voornamelijk gaan doen is ons inlezen voor de verdere trip. We denken er nu over om na San Martin de grens over te steken naar Chili, daarna naar het noorden te reizen, om vervolgens voor 'even' weer Argentinië in te duiken. Mocht je een tip hebben wat we vooral niet mogen missen in Chili: laat het ons weten!".

Zo begon ik vorige week vol goede moed aan een nieuw verhaal voor onze blog. We zijn nu een week verder en nog steeds in San Martin de los Andes... Helaas niet omdat het ons hier nu zo fantastisch bevalt, maar door een vervelender oorzaak. Ik ben de ochtend na aankomst (vorige week zaterdag) behoorlijk ziek geworden. Deels door een voedselvergiftiging (het lammetje koos de verkeerde uitgang) en anderzijds door een allergische reactie. In El Chaltén greep ik tijdens een bijna val in een doornige struik die ik aanzag voor een rots en waarschijnlijk kwam die allergische reactie hiervan.

Althans dat wist het ambulancepersoneel me te vertellen :) Koppig als ik ben vind ik een dokter bezoeken alleen nodig in noodsituaties, in andere situaties moet het lichaam zichzelf maar herstellen. Femke dacht daar na 3 dagen op bed anders over en besloot dat de dokter wel even op bezoek kon komen. Door een migraine aanval was ik niet in staat om zelf te gaan, maar toen binnen 5 minuten een ambulance verscheen verschoot mevrouw even van kleur: dat was nou ook weer niet de bedoeling! Na dat (overigens gratis) bezoek inclusief een medicijn tegen de reactie ben ik aardig opgeknapt, zo goed zelfs dat we morgenvroeg (ditmaal 06:00u) vertrekken richting Pucón.

Ook deze zin en de eerste zin van de 2^e alinea zijn alweer aardig achterhaald! Onze dagen vullen zich met het doen van allerlei activiteiten en dan hopen we dat we ’s avonds de tijd kunnen vinden om onze blog een beetje bij te werken. Dat lukt maar zeer zelden omdat we vaak aan de praat raken met andere reizigers of hosteleigenaars of we zijn te moe en duiken vroeg ons halfwekelijks veranderende nestje in. We zijn ‘nu’ in Valle Las Trancas maar daarover later meer!

Om even zeer positieve herinneringen op te halen: El Calafate en El Chalten zijn ons erg goed bevallen! Een lekker temperatuurtje rond het vriespunt, niet al te veel wind: prima te doen met de juiste uitrusting. Het eerste uitstapje buiten het meer dan uitstekende hostel (America del Sur) was het bezoek aan de cuevas (grotten) van Gualicho. Een kleine kopie van de 'wereldberoemde' Cueva de los Manos (de grot van de handen). Helaas kunnen we haar grote zus niet bezoeken omdat de route 40 deze tijd van het jaar niet bereden wordt door touringcars: geen toeristen = geen werk = sluiting van de grot. Niet te lang getreurd, het zusje was ook (wel) interessant. 'Wel' interessant want zeer waarschijnlijk wordt er bij de Cueva de los Manos eenzelfde uitleg gegeven in de trant van "we weten niet exact waar de tekens voor gebruikt werden of waar ze symbool voor stonden, maar we denken dan voornamelijk in deze richting of ook waarschijnlijk is deze richting etc...

Wat wel heel aardig is dat we met de huidige technieken nog niet hebben kunnen achterhalen hoe de indianen het voor elkaar kregen dat de tekens nu nog zichtbaar zijn! Een soortgelijk raadsel dus als het Pantheon in Rome: volgens berekeningen kan de koepel in deze vorm niet bestaan en zou het moeten instorten (excuus voor de detour). De tekens die duidelijk onderscheiden konden worden waren onder andere handen, mensen en diverse dieren, allemaal in vervaagd rood. Een groot deel van grotten (wat eigenlijk geen grotten zijn, maar rotspartijen met een enkele overhangende rots) ofwel rotswanden zijn overigens ingericht als replica's: tekeningen die elders in de provincie zijn gevonden.

Waar ik erg triest van werd is de geschiedenis van dit gebied/ van Zuid Amerika. Iedereen herinnert zich van de geschiedenislessen van vroeger de verhalen van de Spaanse kolonisatie, met daarop volgend de jezuïtenmissies (misschien iets minder bekend) en uiteindelijk het toewijzen van land aan pioniers uit Europa. De grootste slachting van indianen is waarschijnlijk toegebracht door de onbekende ziekten die de Spanjaarden meebrachten: hoezo een mindere wereld: ik lees nergens dat Spanjaarden zijn omgekomen door een virus dat de indianen bij zich droegen! Een andere eye-opener was de toewijzing van land door de Spaanse kroon aan pioniers. In Patagonië bijvoorbeeld leefden nog indianen, maar na de komst van de pioniers die het land gingen afbakenen (tot enorme estancias trouwens) was het ook met deze indianen snel gedaan. De indianen, een zwerfend volk, kenden geen privébezit: al het land met haar flora en fauna wordt gedeeld en iedereen kan dan ook nemen wat het nodig heeft. De pioniers begonnen schapen te houden, één van de weinige dieren die konden overleven in het dorre en aan wind onderhevige landschap. Deze schapen waren een makkelijke prooi voor de indianen die ze vanuit hun overtuiging konden delen met de pioniers. Deze laatste dachten daar anders over en in korte tijd werden de indianen betiteld als veedieven en kreeg elke indiaan een prijs op het hoofd. Een 'kolfje' (let op de woordspeling :)) naar de hand van premiejagers...

Een makkelijk bruggetje naar het volgende: tijdens onze reis naar El Chaltén stopten we bij een hotel (werkelijk in de middle of nowhere). Dit hotel beschikt over een eetgedeelte alla Taveerne (mooi woord toch!) Tivoli (voor de kenners). Waar in Tivoli vooral het gevoel van motoren overheerst is dat in dit hotel de geschiedenis van Butch Cassidy en de Sundance Kid (beruchte overvallers, eind 19e eeuw). Trots vermeld een pamflet dat het hotel onderdak heeft geboden aan beide heren nadat ze de bank in Rio Gallegos hadden overvallen. Tevens hangen er 'Wanted' posters van beide heren: er werd in die jaren dus niet alleen op indianen gejaagd... Een mooie roadtrip te paard hadden de mannen erop zitten vanuit de US dacht ik, maar wikipedia verpest dit beeld: het grootste deel hebben de heren afgelegd met een stoomschip vanuit New York! Vijf jaar na de overval op de bank van Rio Gallegos kwamen beide heren om in een vuurgevecht in... Bolivia: toch ook wel een aardig ritje te paard! (of toch op een Harley: de eerste werd gebouwd in 1903 en de heren stierven in 1908 J). Een mooie inkijk in het leven van een eeuw geleden en het bracht mooie herinneringen boven aan verregende dagen in Heino met spannende verhalen van Arendsoog en Witte Veder!

Goedddd even weer terug naar het chronologische verhaal: op de terugweg van het hostel naar de grotten reden we over de landingsstrip van het oude vliegveld: nog geheel intact en aan weerzijden zijn gebouwen opgetrokken. Jammer dat ik een jaar na afronding van de stedenbouw studie hier langs kwam: had mooi kunnen dienen als referentiebeeld voor onze studie rondom Lelystad Airport!

De volgende dag hebben we de Perito Moreno bezocht: één van de weinige gletsjers die nog ‘in balans’ is. Deze gletsjer (met een hoogte van max. 60 meter boven het wateroppervlak en tot max. 700 meter! daaronder) schuift door de zwaartekracht 2 meter per dag en breekt (gemiddeld over het jaar gezien) dus ook 2 meter per dag. ‘Helaas’ waren wij er in de winterperiode en dan breken er minder ijsblokken af en dus ook minder spektakel dan bijvoorbeeld in de zomer. Deze gletsjer herbergt een prachtig natuurfenomeen: eens in de zoveel tijd (nu om de 2 jaar, maar in de 90-er jaren geen enkele maal: zie het als ‘onze’ 11-stedentocht) bereikt de gletsjer het schiereiland. Met het bereiken van het eiland vormt zich een natuurlijke dam van ijs, dat een deel van het meer afsluit. Het smelt- en regenwater verzamelt zich in het afgesloten meer. Het water stijgt tot ongeveer 30 meter boven het normale peil (te zien aan de ‘boomgrens’, daaronder is enkel rots). Tegen de tijd dat het water dit peil bereikt heeft wordt de waterdruk op de ‘ijsdam’ te groot en begint het water de dam van onder te eroderen. Hierdoor vormt zich een natuurlijke brug van ijs dat uiteindelijk in elkaar stort. Dit proces (het eroderen van de dam) duurt gemiddeld slechts 3 dagen, terwijl de dam wel één jaar kan overleven.

Helaas hebben we dit niet kunnen zien, maar we voegen een filmpje ervan toe aan onze links. Om de gletsjer te kunnen aanschouwen hebben de Argentijnen een prachtige constructie van enkele kilometers aangelegd, vergelijkbaar met een steigersysteem. Vanaf verschillende bordessen en ‘trails’ kan de gletsjer bewonderd worden. De hoogte van de gletsjer is niet te bevatten als je ervoor staat. De gletsjer lijkt binnen handbereik, maar het scheelt toch ca. 400 meter! Bij het zien van de boten die toeristen (en dus ook ons) nog dichter bij de gletsjer brengen is de grootte trouwens beter in te schatten (zie één van de foto’s). Je bevat de omvang pas helemaal als je erop staat en wij hadden het geluk de eersten van het nieuwe seizoen te mogen zijn! Daarvoor moesten we wel 4 dagen geduld hebben, maar die vulden we onder andere in met een bezoek aan El Chalten.

Ook dit bezoek bracht weer een nieuwe ervaring voor ons beiden: het wandelen in ongerepte sneeuw! In ons hostel konden we een dagtrip regelen, maar ze hadden ook een aanbieding: een erg goedkope overnachting. We wilden de mini-trekking (lopen op de gletsjer) toch wel erg graag doen en een meerdaags bezoek aan El Chalten leek ons wel wat. De eerste stop bij aankomst na een 4 uur durende busreis was het informatiecentrum. Ondanks dat het het laag-seizoen was (wij bleken met nog een 10-tal reizigers de nacht door te brengen in het slaperige dorpje!) kregen we de keuze voorgeschoteld om in het Spaans of Engels te woord te worden gestaan. Na een korte twijfel van onze kant werd ons vriendelijk verzocht toch de Engelstalige uitleg te volgen, zodat beide rangers voor even werk hadden! Hier werd ons vertelt dat we ons erg gelukkig mochten prijzen (niet voor de eerste keer tijdens onze trip) dat we de Fitz Roy en de Torre bij helder weer konden zien! Er verbleven dikwijls mensen voor in week in El Chalten (in de zomer) die beide bergen niet te zien kregen door de constante bewolking rond de toppen. Daarvan bleek ook de naam El Chalten (de vulkaan in het Indiaans) van afgeleid: de Fitz Roy met bewolking rond de top werd door de Indianen geduid als een werkende vulkaan.

De eerste dag hebben we de prachtige wandeling naar de Fitz Roy gemaakt. Twee uur wandelen over een singeltrack, daarbij 350 hoogtemeters overwinnend tot het uitzichtpunt en de camping aan het (bevroren) meer, uitkijkend over valleien, lopend door besneeuwde bossen en daarbij tijdens het overgrote deel van de wandeling niemand zien! Kortom onze nieuwe favoriete bezigheid! De volgende dag eenzelfde track naar de Torre, maar deze was iets moeilijker te vinden: diverse voetstappen in de richting, maar geen single track. De enige manier om de single track te vinden was één van de vele sporen te volgen. Femke voorop en dat betekende de kortst mogelijke weg de berg over, door kniediep sneeuw, in plaats van het maken van haarspeldbochten. Erg slopend om de dag mee te beginnen, maar toen we eenmaal de singletrack vonden was het weer genieten! Ook deze ‘mirador’ (uitzichtpunt) bood een prachtig uitzicht op zowel de Torre als de Fitz Roy. Op de besneeuwde bankjes hebben we een half uur met een Engels-Australisch koppel gesproken over onze reizen, heerlijk in het zonnetje met een fantastisch uitzicht.

Na deze wandeling van ongeveer 3 uur besloten we onze laatste wandeling naar het mirador del Condores (het uitzichtpunt van de condors). Ook dit was weer een prachtige singletrack en aan het eind was een geocache verstopt. Ondanks de vele sneeuw had ik goede hoop dat ‘de schat’ gevonden kon worden… Helaas, voor ons (met name voor mij!) een schat die we niet konden vinden: weer door kniediepe sneeuw banjeren. Toch vervelend dat coördinaten maar in 2 dimensies worden weergegeven. Het had een hoop klimwerk gescheeld! Het uitzichtpunt was wederom fantastisch: het bied een prachtig uitzicht over het door bergen omgeven El Chalten. Helaas geen condors (van dichtbij) gezien, je kunt ook niet alles hebben! Na 2 dagen mucho caminando (veel gelopen) te hebben was de piepe goed lög (geen idee hoe je Sallandse worden spelt!). Na een onderhoudend gesprek met de eigenaar van het hostel (over de enorme groei van het dorp in slechts 5 jaar en het gevolg van de ligging in een nationaal park) onder het genot van een goed kopje koffie konden we beginnen aan de terugreis naar El Calafate. Onderweg een prachtige zonsondergang gezien en genoten van de meegebrachte muziek: onder andere de verschillende vakantiebandjes: dat blijven toch klassiekers ;).

In El Calafate werden we warm onthaald in ons hostel met een prachtig verhaal over een man die het ‘wereldrecord’ Chileense grens – El Chalten op zijn naam heeft staan. Waar groepen 4-5 dagen over doen om een ijsveld van 32 kilometer over te steken deed hij het in 40 minuten: met een kite en ski’s! Vlak voor het einde van het ijsveld greep een windvlaag zijn kite waardoor hij face down eindigde op het ijs. Alsof dat nog niet voldoende was sleepte de kite hem ook nog voor een honderdtal meters over het ijs voordat hij zijn kite kon lossnijden van zijn harnas. Ondanks deze crash (wat hem enkele gebroken tanden bracht) rende hij de laatste kilometers naar El Chalten om uiteindelijk het record met 4 uur te verbeteren! Een prachtig verhaal van Pato, onze kok, die hem ontmoette in het hostel waar wij verbleven.

Na een heerlijke nachtrust waren we toe aan een relaxdag voordat we de mini-trekking zouden doen. De bedoeling was om een uurtje te gaan zwemmen, maar we eindigden in een spa van een 5-sterren hotel. Daar hadden we het zwembad, de jacuzzi, baden en de sauna’s (niet gedeeld) bijna voor onszelf. Tijdens de 3 uur die we daar verbleven hadden we gezelschap van maximaal 2 andere gasten. Het ultieme genot na een fijne onderhandeling: het eindigde bij 2 voor de prijs van 1!

Tot zover onze avonturen in El Calafate en El Chalten. Het volgende verhaal start met de mini-trekking, maar dit lijkt me na 3 weken zonder verhaal wel even voldoende leesstof!

Tot het volgende verhaal waarin we onder andere beschrijven hoe onze 2-daagse skitrip met onze Australische vrienden is bevallen!

De groeten en voor de Heino-ers: geniet vandaag van de laatste Pompdag voor dit jaar! Volgend jaar ben ik er weer bij.

Hasta luego!

Jeroen