Zuider Eiland - Deel 2

Milford Sound

We namen alle tijd om de reis naar Milford te kunnen voltooien. Heerlijk rustig opgestaan, lekker ontbeten om vervolgens naar de I-site te gaan om een kajaktocht te boeken door de fjorden van Milford. Ooit heeft een geschiedschrijver de fout gemaakt de fjorden aan te zien voor een sound, een door rivieren uitgesleten, V-vormig dal, al dan niet gevuld met water. Een fjord is gevormd door een gletsjer, dat een U-vormig dal creëert. Iets korter terug in de geschiedenis brengt ons aan de balie van de I-site. Het boeken van de tocht bleek geen probleem, een overnachtingsplek werd echter lastiger. De telefoonlijn naar Milford was dood, waardoor we geen reservering konden maken. Erg vervelend, want mocht de enige lodge, die ook plekken voor campervans bood, vol zijn, dan moesten we een uur terug rijden naar de dichtstbijzijnde DOC-site… en de volgende ochtend van diezelfde site in alle vroegte naar Milford om te gaan kajakken. 

Met een tocht van twee uur voor de boeg en de wetenschap dat het al 12 uur geweest was reden we richting het noorden. We besloten dan ook niet teveel tijd te verliezen en geen lange wandelingen te maken, die bewaarden we voor de terugweg. Wel konden we de ‘mirrorlakes’ nog even meepikken die naast de weg lagen. Die bleken te rimpelig (dus geen goede spiegel(ing), vandaar mirror) maar op de parkeerplaats troffen we een koppel dat we bij Spaceships hadden getroffen toen we de auto lieten checken. Zij hadden er voor gekozen een nieuwere versie te nemen, wij lieten het bij een onderhoudsbeurt. Het blijft verbazingwekkend om na 3 weken ‘bekenden’ tegen te komen, aan de andere kant van het land en grof geschat 2000 kilometer verderop! We wisselden DVD’s en de voorspoedige wensen uit en wij spoeden ons naar Milford. Een prachtige route volgde (ik verval in herhaling!), door onder andere een onder helling liggende, slecht verlichte tunnel die net breed genoeg bleek voor eenrichtingsverkeer. Slechts tussen negen uur ’s ochtends en zes uur ‘s avonds wordt het verkeer geregeld met verkeerslichten, buiten die uren wordt het verkeer succes gewenst! Ook staat deze tunnel bekend om de jaarlijks gehouden ‘nude run’. Het nut hiervan ontgaat me J.

Vele haarspeldbochten en overwonnen hoogten later arriveerden we bij de lodge. Gelukkig hadden ze nog enkele plekken vrij, waren we een uur later geweest dan hadden we onverrichter zake terug kunnen rijden. We parkeerden Newt voor de nacht en omwille van die *****beestjes, de sand flies, hebben we ons moeten haasten om de ‘van’ om te bouwen en de tent aan de achterklep te hangen. Deet hielp slechts gedeeltelijk, we hebben in de korte tijd dat we buiten waren dan ook enkele beten opgelopen. Dan kunnen muggenbulten soms irritant jeuken, maar die zijn niets vergeleken met de beten van die beestjes. Fijn was het dan ook dat de lodge voorzien was van een grote lounge met heerlijke stoelen. Heerlijk even de ruimte en voordat we ’s avonds aan een spelletje konden beginnen raakten we aan de praat met onze buren, een stel uit Friesland. Uren vlogen voorbij en we zien ze komende zomer terug wanneer ze met het Friese politiekorps de wandelvierdaagse lopen.

Totdat we de volgende ochtend in de kajak zaten hebben we heel wat sprintjes af moeten leggen om maar te ontkomen aan die steekvliegen. Een kajakinstructeur grapte zelfs dat de tocht bijna afgelast was door de hoeveelheid sand flies… Eenmaal op het water hadden we geen last meer van die beestjes en kon het genieten beginnen. Een heerlijke rust hing over het water, tenminste dat was als onze gids haar mond een keertje hield! Een leuke meid die vanuit Zimbabwe en Zuid Afrika erg jong in Nieuw Zeeland was beland, haar liefde achterna. Een paar uur hebben we heerlijk rustig gepeddeld en  veel te snel keerden we weer terug (voor ons gevoel, we hadden al 4 uur op het water gezeten). Onderweg naar Te Anau zijn we nog een paar keer gestopt om een paar korte en mooie wandelingen te maken en voor we het wisten stonden we weer op dezelfde camping. Helaas werd Milford gekaapt door de sand flies, maar alleen al voor de route zou ik zo weer gaan!

Queenstown / Arrowtown

Een dag in Newt volgde, maar zoals jullie al wel zullen verwachten was ook die dag geen straf. Na een lange tocht kwamen we aan in de adrenaline hoofdstad van Nieuw Zeeland, Queenstown, dat het predicaat ‘alpendorp’ wel kan dragen. Niet heel vreemd, want ook in de winter kun je er terecht op de vele skigebieden in de nabijheid van het stadje. Op een camping, die ook door had kunnen gaan als een enorme parkeerplaats, vonden we een plek, waarna we het stadje gingen verkennen. Ik had mijn nummer één op de to-do-list van activiteiten al afgevinkt, Femke’s topper stond nog te prijken: paraglyden! Ook daarvoor waren we hier op de goede plek, dus maar weer naar de I-site.

Er bleken twee opties mogelijk, of een tandemsprong (waar Fem vanuit gegaan was), of een cursusdag waar je in één dag leert vliegen. Veel meer kon de dame ons niet vertellen, maar tegenover (bij de commerciële I-site) konden ze ons meer informatie verschaffen verzekerde ze. En of ze dat konden of beter gezegd en of ze dat kon. De jonge dame was nog vol van haar vliegdag, ze raakte dan ook niet uitgepraat, zo enthousiast was ze! Dat enthousiasme werkte aanstekelijk, bij Femke dan, ik heb resistentie opgebouwd tegen dergelijke, aan hoogte gerelateerde activiteiten! Het kostenplaatje was het enige dat Femke nog met beide benen op aarde hield, maar na een wandelingetje langs het meer was ze nog steeds in haar nopjes met deze unieke mogelijkheid. De cursusdag heeft ze dan ook geboekt en de volgende ochtend kon ze het luchtruim al kiezen.

Alhoewel… het weer moet wel meewerken… Fem moest om kwart over acht bellen voor een weerupdate, om te vragen of het door zou gaan. De organisatie hield een slag om de arm en vroeg haar een uur later nog eens te bellen. Dat heeft ze gedaan en deze keer ging het wel door, maar alleen de introductieles zonder parachute, op meer mocht ze niet rekenen. Mocht het weer in de middag verbeteren dan kon alsnog het luchtruim gekozen worden. Na een ritje van een klein half uur kwamen we aan bij het flight park. Daar kregen we een interessante video te zien die naast de basis van het paraglyden ook leuke en nuttige informatie gaf over weersystemen. Na de hele video te hebben uitgezeten kwam het eigenlijk al verwachtte bericht dat vliegen die dag onmogelijk was, als gevolg van de harde wind. Voor ons zat er niets anders op dan het de dag erop weer te proberen. We hebben er het beste van gemaakt door Arrowtown, een oud goudzoekersstadje, te bezoeken. Eindelijk een gezellig dorpje met veel groen, rustige straten en leuke koffietentjes!

Met een lichte twijfel belde Fem de volgende dag weer om kwart over 8. It giet oan, ook wij of beter gezegd ik, was eind december in de ban van de Elfstedentocht! Vol ongeloof, maar met een enorme glimlach kwam ze het nieuws vertellen. Snel raffelden we het ontbijt af, we hadden ons ietwat vergist in de tijd die we nodig hadden om de camping te verlaten, maar bij aankomst bleek dat we de eersten waren. Femke bleek zelfs privéles te krijgen. De twee die de dag ervoor met ons de video hadden bekeken waren doorgereisd. Een lange dag in de wei volgde, veelal wachtend op wind uit de goede windrichting. Mijn dagje verliep ontspannen, af en toe achter Fem en haar instructeur aanhobbelen, fotootjes schieten en naar de lucht turen om andere leerlingen, die voor hun brevet gingen, naar binnen geloodst te zien worden.

Na een ochtendje spelen op het vlakke werd in de middag de hoogte opgezocht. Eerst nog van de babyhill (ook wel smiley genoemd) en daarna mocht ze het proberen van een 60 – 70 meter hoge heuvel. Bij smiley kwamen Fem’s voeten al net van de grond, maar de hogere was de echte vuurdoop. Niet te geloven dat je zoiets, alleen vliegen, binnen 4 uur kunt leren! Na 4 sprongen en vluchten van een halve tot een hele minuut zat de eerste cursusdag erop. De dag werd nog even kort nagesproken en Fem werd gevraagd of ze de volgende dag niet met het groepje meewilde?! Springen vanaf het punt waar ook de tandemglyders hun vlucht starten… Dat zelfs dat al kon na 4 korte vluchten. De instructeur had er echter het volste vertrouwen in dat ze het zou kunnen, het woord natuurtalent nam hij zelfs in de mond. Beduusd, maar toch ook nieuwsgierig en enthousiast namen we afscheid.

Helaas is het er niet van gekomen, we zijn 3 dagen vroeg opgestaan, maar telkens speelde het weer parten. Gelukkig waren het geen dagen van wachten en hopen, ze vlogen om door Bart & Tineke die ons gezelschap hielden. Tineke & Femke in de stad, Bart & Jeroen in de kroeg, hoe simpel wil je het hebben! Dit Drentse koppel (bekend of misschien eerder berucht van tv door jeugdig ‘gedrag’ op camping de Appelhof op Terschelling) toerde voor 3 maanden door Nieuw Zeeland, waar wij het land in 6 weken ‘afraffelden’. Het is dat die aanhalingstekens niet groter kunnen, want ik besef me dat ook 6 weken een lange vakantie is!

Franz Josef / Nelson / Picton / Wellington

Wij vervolgden onze reis na een derde, teleurstellend telefoontje. Op naar de sneeuw, want ook wij wilden een witte kerst! Een lange, prachtige rit volgde over heuvels en bergen en over de Haast-pass. We maakten korte wandelingen naar watervallen, enkele mirror-lakes (ook dit bezoek viel helaas in het water…) en uitzichtpunten. Wat een prachtige natuur en wisselende landschappen heeft Nieuw Zeeland toch te bieden! Een rit van een dag eindigde op de camping in Franz Josef, een dorp in de nabijheid van de gelijknamige gletsjer.

Een fijne meevaller bleek de samenwerking tussen de betreffende camping en Spaceships. We hadden al vaker op het a4-tje met aanbiedingen gekeken, maar deze hadden we over het hoofd gezien. Met dank aan de oplettende receptioniste kregen we de korting, gratis toegang tot enkele hottubs, een sauna en we konden onze dvd’s weer wisselen. Het toefje slagroom op de toch al zo geslaagde dag. Na nog even een biertje met enkele Twenten gedronken te hebben kwam daar de verdiende nachtrust.

De volgende dag, 24 december of de dag erna, eerste kerstdag, wilden we graag een tocht over de gletsjer lopen. De mini-trek over de gletsjer in het zuiden van Argentinië stond ons nog scherp op het netvlies en we wilden deze keer graag enkele uren trekken. Om mee te kunnen kregen we de avond ervoor van andere trekkers te horen dat we vroeg op moesten. Het regende die ochtend echter pijpenstelen en we hebben de eerste mogelijkheid dan ook aan ons voorbij laten gaan. De tweede, op eerste kerstdag, bleek niet door te gaan, hoe verassend, de gidsen hadden die dag een vrije dag… Een dag langer wachten zat er helaas niet in, omdat we op aanraden de overtocht naar het Noorder Eiland al ver van tevoren geboekt hadden. Dan maar op eigen houtje! Helaas niet op de gletsjer, maar van een afstandje is een dergelijk natuurverschijnsel ook al imposant. De wandeling door de drooggevallen rivierbedding viel een beetje in het water door de regen, maar daar kun je je op kleden en met een hottub in het verschiet maakt een druppeltje meer of minder ook niet uit!

Op eerste kerstdag hebben we in plaats van de gletsjer wandeling een wandeling over het strand gemaakt. Niet helemaal de kerstsfeer waar we op gehoopt hadden, maar daar blijk je je familie toch ook bij nodig te hebben! Met skype blijken ze toch ‘a mouse click away’, maar op dergelijke momenten is zelfs dat niet voldoende.

Twee lange reisdagen volgden, langs onder andere de ‘pancake rocks’ en de Marlborough Sounds. Een prachtig gebied, dat we zeker gaan bezoeken wanneer we terug keren naar dit prachtige land. Voor onze eigen herinnering willen we de Queen Charlotte track nog graag lopen en een zeiltocht door de sounds ondernemen! De 28^ste stond de overtocht op het programma, maar door de harde wind op zee liep de overtocht 6 uur vertraging op. We hoopten dat we nog op tijd op de camping aan konden komen, maar rond middernacht zouden we onze enveloppe in de brievenbus vinden, althans dat had het personeel me verzekerd. Helaas, geen enveloppe, maar een man van de bewaking hielp ons binnen. Er bleek wat mis te zijn met de betaling, maar na dit geregeld te hebben waren we weer terug op bekende grond. We hadden een onvergetelijke reis van drie en een halve week achter de rug, waarin we de toppers van onze ‘bucket list’ hebben kunnen afvinken!