Valle las Trancas

22 augustus 2010 - Chillán, Chili

Hallo allemaal,

 

 

Na 2 weken even een mediastilte van onze kant, hierbij weer een verhaal. Ditmaal over ons verblijf in Valle las Trancas:

 

 

De eerste avond in de cabaña was weer als vanouds, alhoewel we slechts één dag met het Australische koppel hadden opgetrokken! Een heerlijk knus hutje enkel omgeven door andere knusse hutjes in een winters landschap. Met, niet te vergeten, een houtkachel. Ha! Dat doet een man toch goed, een vuurtje bouwen en staren naar het schouwspel van vlammen. Onder het genot van een wijntje en een knetterend haardvuur vertelden we reisverhalen, filosofeerden we over onze toekomst en blikten we terug op het verleden: het werd al snel erg laat.

 

 

De volgende ochtend waren Sarah en Sean al vertrokken toen wij tegen een uurtje of 10 de ogen openden met maar één vooruitzicht: helemaal niets voor de komende dag! Zij hadden een afspraak met een ander Australisch 2-tal om de vulkaan te beklimmen met als doelen te genieten van het onvoorstelbare uitzicht om daarna een geweldig lange afdaling door verse poedersneeuw te maken. Dat werd uiteindelijk een voettocht van 4 uur vanaf het hoogste punt dat de stoeltjesliften kunnen bereiken. Voor ons was het een dagje luieren in de zon, het regelen van ski’s, het  maken van een heerlijke maaltijd voor de vermoeide sporters en natuurlijk zorgen dat het vuurtje bleef branden!

 

 

De volgende dag was het onze beurt om vroeg op te staan. We namen de enige lokale bus naar het skioordje. Het skioord is namelijk het eigendom van een hotelketen dat een prachtig optrekje heeft aan de voet van het skigebied en zij zorgen niet dat wintersporters die in een concurrerend verblijf verblijven naar het skigebied worden gebracht. In tegenstelling tot de Alpenlanden waar de diverse gemeenten het beheer hebben over het skigebied en dus wel zorgen voor openbaar vervoer. Een andere mogelijkheid om de ski’s onder te kunnen binden was te liften, heel normaal in Chili! Aangezien dit skigebied vooral de rijkere Chilenen met bijbehorende grote, erg moderne pick-uptruck-bakken aantrekt bleek dat dezelfde avond en dag erna geen enkel probleem.

 

 

Aangekomen bij het skipasverkooppunt bleek een promotie van een telekombedrijf ons een aardige korting op te leveren! 2 voor de prijs van 1 die dag, gelukkig maar want de prijs voor een dagkaart komt overeen met die in de Alpenlanden, echter betaal je hier voor 6 werkende liften… Helaas konden wij de gevraagde code niet sms’en, waardoor we het geheime wapen moesten inzetten: de glimlach van Femke! Na 10 minuten had mevrouw het voor elkaar en wist ze met 2 Chilenen de kaartjes te bemachtigen. Wat weer opviel was de bereidheid en rust om ons te helpen, iets dat we de afgelopen maanden vaak hebben mogen ervaren. Heerlijk en om een voorbeeld aan te nemen!

 

 

Ondanks de beperkte grootte van het gebied en de traagheid van de liften was het weer 200% genieten! Het skiën ging ook aangenamer dan in Bariloche, waardoor we de zwarte pisten hier wel aandurfden. Mooie technische afdalingen en op sommige stukken de gashendel volledig open: dit was de laatste keer dat we skieden zonder helm! Laat in de middag troffen we het Australische viertal en lieten we ons overhalen om off piste te gaan skiën. Dat bleek geen verkeerde beslissing, want buiten de geprepareerde pisten bleek misschien wel een nog groter gebied te liggen, alleen moest je even weten tot hoever je kon gaan! Wij hadden het geluk 4 goede gidsen en even zo goede snowboarders mee te hebben, dus dat was even opschakelen qua niveau! Na een eerste moeilijke hindernis ontving kamikaze Femke de lofbetuiging van het 4-tal. Waar ik gedurende mijn 20-er jaren behoorlijk wat voorzichtiger ben geworden ziet Femke niet zoveel gevaar. Ditmaal ging dat dubbel op! Om de boarders te bereiken moesten we een natuurlijk halfpipe oversteken. Na lang geaarzel van mijn kant koos ik voor zekerheid, wat me alsnog op een val kwam te staan. Femke besloot recht over te steken en maakte daarbij een sprong over enkele rotsen die ze niet had kunnen zien, maar de boarders wel! Vandaar het ongeloof en het diepe respect. Kon ik weer even trots zijn op mijn immer stoerder vrouwtje dan mijn ik-persoontje!

 

 

Het resterende deel was werkelijke schitterend. Op onze vorige en ook enige skireis samen hadden we de magie van het off piste skiën al mogen ervaren en dit evenaarde of overtrof die ervaring. Tijdens de lange afdaling kwamen we voorbij een schans die gemaakt was door het Red Bull skiteam, dat in hetzelfde gebied opnames maakte voor Xtreme sports. Inderdaad extreem, wat een kloten moet je hebben om in het witte niets te durven springen! Dat zette onze euforie over de afdalingen op de zwarte- en off piste weer even in perspectief!

Na een korte wandeling konden we door middel van de zwaartekracht de geprepareerde piste weer bereiken en kwam er een einde aan een geweldige dag skiën in het skigebied van Thermas de Chillan!

 

 

De terugweg besloten we te gaan liften, vooral omdat dat de enige snelle manier was om terug te komen. De lokale bus was namelijk alweer vertrokken (nog voordat alle liften gesloten waren…). Op een strategisch punt waar alle skiërs met eigen vervoer langs kwamen begon het lange wachten, althans dat dacht ik. Ik blijf het lastig vinden om alles aan het lot over te laten zei de ingenieur! Nadat Sarah en Femke afzonderlijk van elkaar een lift konden scoren, hadden ook Sean en ik binnen 10 minuten beet. We belanden op de achterbank van een jong Chileens / Isle of Man stel en zij brachten ons tot aan ons chalet, wat een paar kilometer verder lag dan het verblijf van het stel! Dat het hetzelfde stel was waar Sean de dag daarvoor een lift van kreeg is sterk, dat de Chileen gebroken Nederlands sprak is sterker, maar dat hij de finale Nederland – Spanje in Amsterdam had gekeken was het toppunt! Meneer bedacht het zich de donderdag voor de finale, vrijdag vloog hij en keek dus de finale met Wassenaarse vrinden op een plein ergens in Amsterdam… Dat terwijl wij met onze familie in Bariloche voor de buis hingen J.

Waar mijn lift erg vlot verliep, had Femke meer moeite. Alhoewel ze eerder was vertrokken arriveerde ze een kwartier later. Ze bleek te hebben moeten overstappen. De eerste lift ging nog wel, maar bij de tweede mocht ze plaats nemen in de kofferbak waar ze vergezeld werd door ski- en snowboarduitrusting. Het bleek nog een aardig karwei om aan te wijzen waar de chauffeur moest stoppen, gelukkig wist ze dit keer feilloos onze cabana te vinden J.          

 

 

Die avond hebben we heerlijk genoten van een ‘parilla’, bbq op z’n Zuid-Amerikaans. De Australische heren hadden de kunst afgekeken van enkele Chilenen en zij toverden dan ook een prima stukje vlees op onze borden. Met een door de sneeuw gekoeld biertje was het prima toefen. Na de parilla kregen we bezoek van twee vreemde Chilenen die een optreden gepland hadden in een nabije kroeg. Ze bleken wekelijks langs te komen, tot ergernis van S&S. Eén van beide heren dacht Sean ‘gered’ te hebben na een woordenwisseling tussen hem en een Chileen over Sarah en vanaf dat moment beschouwd hij zich als huisvriend van de twee! Na nog een illegaal handeltje geshowed te hebben vertrokken de heren. Al snel werd de plaats van de Chilenen ingewisseld door het koppel dat Sean en mij naar het chalet hadden gebracht. Weer een heerlijke avond, ditmaal met iets teveel bier, dat was althans wat  ik de volgende ochtend merkte…

 

 

Na een (voor mij) moeizaam ochtendritueel stonden we met z’n vieren tegen een uurtje of 10 aan de weg om een lift te scoren. Zo makkelijk als het de dag ervoor ging, zo moeilijk ging het die dag. Na een 2-tal kilometer gelopen te hebben (heuvel op, op skischoenen) konden we uiteindelijk instappen bij een Chileense familie. Instappen betekende voor mij het openen van een deur, voor Femke en de Australiërs betekende het het openen van de laadklep van de pick-up. Ik schoof aan bij een gezin waarvan de jongen nog op school zat. Alhoewel het geen vakantie was, was het mogelijk vrij te krijgen. De kinderen gaan hier overigens maar een dagdeel naar school, met als gevolg veel huiswerk en veel minder persoonlijke begeleiding. Femke had een prima rit achterin, hoewel het een bumpy road was.

 

 

Het off piste skiën was deze dag minder: het was warmer, de sneeuw plakkeriger en mijn algehele conditie ook niet al te best J. In de loop van de middag zochten we de pistes weer op en konden we genieten van de laatste paar uur skiën van dit seizoen, althans dat is wat we nu denken, misschien brengt Nieuw Zeeland ons een nieuwe mogelijkheid! Alhoewel de weersomstandigheden die middag verslechterden tot minimaal zicht en stevige wind hebben we kunnen genieten van een paar mooie zwarte afdalingen. Veilig arriveerden we beneden alwaar we op zoek konden naar de geldautomaat. Deze bleek in het casino aanwezig (hoe toevallig) en na wat kunst en vliegwerk op de ski’s konden we het benodigde geld ontvangen. Terwijl Femke pinde knoopte ik een gesprek aan met een Chileen die ook wachtte op zijn vrouw. Voordat ik het wist hadden we weer een lift gescoord! Ook dit koppel bracht ons tot aan ons chalet, dat ook weer verder lag dan het eigen verblijf!

 

 

De volgende dag hadden we het chalet weer voor een dagdeel voor onszelf, S&S gingen inkopen doen in de stad. Heerlijk ontspannen hebben we genoten van de laatste dag in Valle de las Trancas. Die dag regende het, wat ons de mogelijkheid bood om weer even bij te babbelen met onze ouders via skype.

Die avond was het onze beurt om een lekker maal af te wachten. Sean bouwde zijn vermaarde curry waarvan we hebben genoten. Fem’s Engels was op dat moment nog niet helemaal opgevijzeld waardoor ze vroeg of Sean als kok zijnde wel alles had geproefd. Hierbij Fem’s vertaling: “A cock has to taste everything”… Heel adrem antwoordde hij dat hij zich gelukkig prijsde geen ‘cock’ geproefd te hebben J!

 

 

De volgende ochtend vertrokken we in alle vroegte naar Santiago. Tijdens het wachten op de bus vergezelde een puppy ons. Op het eerste moment aardig, maar niet lang daarna begon het te snuffelen aan mijn, met een groen flightbag omhulde, backpack. Waar ik voor vreesde gebeurde ook: mijn flightbag werd vakkundig voorzien van een laagje vocht… Dat was overigens niet de enige tegenslag die dag. Waarschijnlijk was mijn systeem nog niet helemaal hersteld waardoor een fikse verkoudheid grip kon krijgen die nacht ervoor. Wat met die verkoudheid gepaard ging was een behoorlijke oorpijn, niet bevorderlijk voor een busrit van een uurtje of 7…

 

 

Ondanks die fysieke problemen vlogen ook deze uren in de bus om en arriveerden we in Santiago. Hier gaat het volgende verhaal verder, een verhaal waar we helaas geen foto’s aan kunnen toevoegen: een aardige clifhanger niet?

 

 

Ik kan het niet laten om even een tijdsprong te maken, want het laatste deel van dit reisverhaal schrijf ik met het uizicht op het Titicacameer in Copacobana, Bolivia! Het is nu alweer 6 weken geleden dat we op de lange latten stonden, werkelijk ongelofelijk! Morgen overnachten we op Isla del Sol, maar ik geniet nu eerst even van een waterig zonnetje in een hangmat, terwijl een kleine 50 meter beneden me de golven van het ‘Lago Titicaca’ op ‘la playa de Copacabana’ stranden. Een prachtig uitzicht, vergezeld van het heerlijke geluid van de golven en tjilpende vogels!

Foto’s